Mury miejskie okalają miasto z trzech stron – od strony morza, czyli od północy i południa, oraz od strony lądu, przy dworcu autobusowym od południowego zachodu. Łącznie ciągną się one jeszcze na długość ponad 3 km i większość z nich pochodzi z czasów Mitrydatesa VI Eupatora, czyli z I w. p.n.e. Czasami ich grubość osiąga 5 m, a wysokość prawie 30 m. Wieża Kumkapi stoi przy dworcu autobusowym i wygląda imponująco. Schodząc w stronę morza, natkniemy się na mury idące w kierunku północno-wschodnim. Inne wieże stoją przy przystani jachtowej i tam również zachowały się pokaźne mury. Najciekawsze fragmenty znajdują się przy parku z pomnikiem Ataturka. Możemy wejść na mury po schodach; w południowej baszcie mieści się dzisiaj kafejka. Roztacza się stąd ładny widok na miasto i zatokę.

Przy Sakarya Cad., mniej więcej w połowie drogi między Hukumet Meydani a otogarem, stoi Alaettin Camii, najstarszy meczet w mieście. Wzniesiony przez Seldżuków w 1214 r., wielokrotnie później był przebudowywany. Przed meczetem postawionym na planie Ulu, zadaszonym pięcioma kopułami, rozpościera się duży dziedziniec, a minaret wyrasta obok jednego z trzech portali. Na dziedzińcu stoją jeszcze sadirvan (fontanna ablucyjna) oraz turbe rodziny Isfendiyaroglu, sprzeciwiającej się swego czasu panowaniu Osmanów nad tą częścią wybrzeża Morza Czarnego. Wyjście obok minaretu prowadzi na ulicę, po której drugiej stronie stoi Suleyman Pervane Medresesi (Medresa Sulejmana Pervane) charakteryzująca się artystycznie rzeźbionym portalem. Powstałą w 1264 r. szkołę teologiczną ufundował wezyr Muettin Sulejman Pervane. Pośrodku dziedzińca stoi fontanna, a naokoło znajduje się łącznie 16 pomieszczeń, dawnych cel dla uczniów. Obecnie mieści się tu całkiem niezła knajpka.

Balatlar Kilisesi (Kościół Pałacowy) napotkamy ok. 250 m na północny wschód od głównego placu (po prawej stronie ulicy widać w głębi mury). Wiedzie tam ukryta ścieżka (wejście od wschodniej strony), przedzierać się trzeba przez chaszcze. Powstała w 660 r. budowla jest dzisiaj w ruinie. Wewnątrz zachowało się jeszcze kilka fresków. Być może świątynia stanęła na miejscu dawnego pałacu Mitrydatesa VI (świadczą o tym pobliskie mury), który jednakowoż obejmował o wiele większy obszar (ok. 10 tys. m2). Jeszcze bardziej w głąb cypla, przy cmentarzu, mamy Cezayirli Ali Pasa Camii, a w nim Seyit Bilal Turbesi, czyli grobowiec Bilala – potomka proroka Mahometa. Grobowiec pochodzi z końca XIII w., a meczet nadbudowano dopiero w wieku XIX. Obok świątyni stoi jeszcze grobowiec prominentnej w dziejach Sinopu postaci – Ture Hatun i jej krewnych.

Na obrzeżach miasta usytuowany jest XIX-wieczny Pasa Tabyalari (Bastion Paszy). Postawiono go w 1856 r. na południowym krańcu cypla dla obrony przed Rosjanami. Jego powierzchnia wynosi 3000 m2, a wrogą flotę ostrzeliwało 11 dział. Można dojść tam pieszo (ok. 2 km) albo podjechać dolmuszem zmierzającym na plażę Karakum. Jeśli wybierzemy pierwszy wariant, to za miasto wyjdziemy wzdłuż wysadzonej palmami Gazi Cad. odchodzącej na wschód od hotelu Melia & Kasim.

Sinop otoczony jest przez morze, dlatego plaż jest dużo, lecz jak to bywa, jedne są lepsze, inne gorsze. Najbliżej centrum znajduje się Yuvam Belediye Plaji, do której dojdziemy, kierując się od przystani jachtowej na zachód, koło murów. Inną pobliską plażą jest Kumkapi Plaji usytuowana przy dworcu autobusowym. Spod dworca podążamy ku wieży, idziemy schodkami w dół, przechodzimy przez ulicę i już jesteśmy na plaży. Kąpiel obok starożytnych murów to niecodzienne przeżycie. Pozostałe plaże w Sinopie wywodzą swe nazwy od barwy piasku. Najlepszą wg miejscowych jest Karakum Plaji (Czarne Piaski), po południowej stronie cypla, ok. 2,5 km na wschód od miasta, za Bastionem Paszy. Dostaniemy się tam dolmuszem albo pieszo. Na północno-zachodnim końcu cypla rozpościera się Akkum Plaji (Białe Piaski). Jeszcze inna plaża, Sarikum (Żółte Piaski), leży już daleko poza miastem, przy najdalej wysuniętym na północ punkcie Turcji.