Sivas

Wczesna historia miasta nie jest dobrze znana, ale ludzie osiedlili się w tych okolicach 5000 lat temu. Sama osada istnieje od okresu hetyckiego, czyli od ok. 1500 lat p.n.e. Kolejno przechodziła do rąk Frygów, Lidyjczyków, Persów oraz Macedończyków (po podbojach Aleksandra Wielkiego). Następnie należała do królestwa Kapadocji, aż w końcu znalazła się w posiadaniu Rzymu za sprawą Pompejusza, który podniósł rangę osady i uczynił z niej prawdziwe miasto, nazwawszy je Megalopolis. Później nazwę zmieniono na Sebastię, skąd wywodzi się dzisiejsza nazwa Sivas.

Pierwsze mury obronne wzniesiono już za Augusta, co świadczy o dużym znaczeniu miasta w czasach rzymskich, którego należało bronić przed plemionami ze wschodu i północy. Pierwsza chrześcijańska wspólnota, o której się wzmiankuje, powstała tu w II w. Dwa wieki później, w wyniku prześladowań religii chrześcijańskiej, zginęło tu tzw. 40 Męczenników z Sebastii. Wypchnięto ich na przymarznięte lekko jezioro, gdzie utonęli. Uratował się tylko jeden, wyrzekłszy się wcześniej Chrystusa. W kościołach kapadockich często 40 Męczenników przedstawiano na freskach jako gołe postaci nad wodami jeziora lub obok nich. Za panowania Dioklecjana (przełom II i III w.) ustanowiono w cesarstwie nowy porządek administracyjny i Sebastia została stolicą prowincji Armenii.

W okresie cesarstwa bizantyńskiego rezydował tu biskup, a Justynian Wielki umocnił i dobudował część obwarowań. Mimo to w 2. poł. VI w. miasto zostało zdobyte przez Sasanidów, a następnie Arabów (712). Ciekawy epizod w historii Sivasu miał miejsce w XI w., kiedy to cesarz Bazyli II zamienił się posiadłościami z władcą armeńskiego królestwa Waspurakan Senekerimem. Otóż do Sebastii przesiedliło się prawie 40 tys. Ormian z rodzinami (Sebastia stała się stolicą ich królestwa), a Bazyli II w zamian otrzymał kawał ziemi w okolicach jeziora Van. Ormianie uciekli stamtąd ze strachu przed Seldżukami, a cesarz Bazyli traktował nowy nabytek jako bazę na wypadek ataków Fatymidów (szyicka dynastia muzułmańska panująca w Egipcie i północnej Afryce). Po bitwie z Seldżukami pod Manzikertem (1071) Bizantyńczycy utracili wszystkie wschodnie terytoria łącznie z Sebastią i wieloma miastami na zachód od niej. Seldżucy umocnili mury miasta, na chwilę zresztą je utraciwszy na rzecz emiratu Daniszmendów, ale inwazja Mongołów na Azję Mniejszą okazała się zbyt skuteczna, aby jakiekolwiek miasto mogło stawić im opór. Osadzili oni w Sivasie podległego sobie zarządcę z dynastii Eretna, która po wycofaniu się Mongołów zasiedziała się tu do 1380 r. Później miasto było rządzone przez inne lokalne dynastie, a w 1396 r. mieszkańcy wezwali na pomoc osmańskiego sułtana Bejazyda I Błyskawicę, który bronić miał ich przed turkmeńskimi plemionami ze wschodu. Niespodziewanie jednak jeszcze raz nadciągnęły hordy Mongołów, tym razem pod wodzą bezwzględnego Tamerlana. Ten zdobył miasto, wszystkich chrześcijan wymordował, a mury obronne zrównał z ziemią. Po wycofaniu się Mongołów Sivas ostatecznie przypadł Osmanom i podczas kilku wieków ich panowania nie wydarzyło się tu nic szczególnego. W 1919 r. pod kierownictwem Kemala Ataturka odbył się tutaj ważny Kongres Narodowy, na którym zamanifestowano niepodległość Turcji, dając początek wojnie narodowej.